Γιατί γκρεμίζουμε τα κτίσματα του κοντινού παρελθόντος και επιλέγουμε να κρατήσουμε αυτά του μακρινού; Έχει κάποιο απ΄ αυτά περισσότερη αξία από το άλλο; Επιλέγουμε τον ρωμαϊκό ιππόδρομο εις βάρος των τριώροφων νεοκλασικών και μεσοπολεμικών κτιρίων που είναι ακόμα «ζωντανά». Έτσι δημιουργούνται «νεκροί» χώροι διότι μόλις ξαναφέρουμε στην επιφάνεια τα ερείπια αφήνουμε το χρόνο να τα παραμορφώσει και να τα καλύψει για άλλη μία φορά. Για άλλον ένα λόγο που οι χώροι αυτοί απονεκρώνονται με τον καιρό είναι πως επειδή δεν λειτουργούν έστω σαν μουσεία αφομοιώνονται από την πόλη και οι άνθρωποι τους αντιμετωπίζουν σαν χώρους ανύπαρκτους. Υπάρχουν πολλοί τέτοιοι χώροι στην πόλη και η ύπαρξη τους επαναπροσδιορίζεται συνεχώς ανάλογα με τις ξεχωριστές αντιμετωπίσεις που δέχονται.
Είναι χώροι περιφραγμένοι, δηλαδή απαγορεύεται η είσοδος σ’ αυτούς. Είναι χώροι ξεχασμένοι, άρα τους περιφρονούμε (κάνοντάς τους σκουπιδότοπούς). Είναι χώροι που τη νύχτα είναι σκοτεινοί , άρα μπορεί κανείς να κρυφτεί εκεί.
Από την άλλη υπάρχει το ρωμαϊκό ωδείο το οποίο και πάλι είναι ένας περιφραγμένος χώρος ο οποίος έχει κτίσματα του παρελθόντος. Όμως αυτόν το χώρο τον επαναχρησιμοποιούμε κι έτσι εκεί ούτε να κρυφτεί μπορεί κανείς, ούτε να πετάξει σκουπίδια. και για να μπει μέσα πρέπει να πληρώσει. Αν και το ωδείο ήταν παρατημένο όπως και οι άλλοι χώροι, τι αντιμετωπίσεις θα δεχόταν; Αν σε εναν απ΄αυτούς τους χώρους συνέβαινε κατι αντίστοιχο με αυτά που διοργανώνονται στο ωδείο, πώς θα το ανμτιμετωπίζαμε;